— Arkitekter har ei rolle å spele når det gjeld å eksperimentere og utvikle kritisk tenking.
ACE hadde høvet til å snakka med Jorge Figueira og Gonçalo Canto Moniz å diskutere deira visjon om NEB, kvalitet i det bygde miljøet, relevansen av arkitektonisk politikk, utdanning, bustad og EU-finansierte prosjekt Urbinat.
Innanfor ramma av den internasjonale konferansen «Fra Bauhaus til det nye huset» la den portugisiske arkitektforeininga (OA) nyleg fram rapporten «Nytt europeisk Bauhaus: eit høve til nyare arkitektur.” Denne europeiske konferansen om arkitekturpolitikk reflekterte ei forpliktalse frå OA til å svare på ein appell frå presidenten for EU-kommisjonen, Ursula von der Leyen, og tok på seg arkitektanes oppdrag som endringsagentar, konstruere det nye europeiske Bauhaus, legge fram ein dialog om dagens utfordringar for ei postpandemisk framtid og kryssande arkitektur, kunst, by og politikk: Frå Bauhaus til det nye huset — Post-Covid Landscapes.
ACE: Frå Bauhaus til det nye huset. I fjor foreslo den portugisiske arkitektforeininga (OA) ein dialog om dagens utfordringar for ei postpandemisk framtid, som kryssar arkitektur, kunst, byen og politikken, som svar på utfordringa frå Europakommisjonens president for å skape eit nytt europeisk Bauhaus. Kan du fortelje oss meir om dette initiativet og viktige omsyn?
Jorge Figueira: — Vi vart veldig glade då vi fekk høyre om forslaget frå EU-kommisjonens president, og som ein del av det portugisiske formannskapet i Rådet for Den europeiske unionen, bestemte vi oss for å arrangere ein europeisk konferanse for arkitekturpolitikk om temaet Nytt europeisk Bauhaus. Konferansen hadde fortent å bringe saman folk frå dei 5 kontinenta for å utveksla på det nye europeiske Bauhaus — det var ikkje ei smal sentrisk samling. Hovudtemaa var: (1) Det nye europeiske Bauhaus utanfor Europa, (2) transformere den postpandemiske byen, (3) Arkitektur, kunst og berekraft og (4) Arkitekturpolitikk og det nye europeiske Bauhaus. Vi klarte forskjellige vinklar og erfaringar til debatten, med folk som kjem frå forskjellige land, Angola, Brasil, Macao eller Mosambik. Dei fortalde oss motstandsdyktighetshistorier om korleis dei står overfor dagens utfordringar, som pandemien og klimakrisa. Sjølv om problema er like, kan løysingane variere. I den andre sesjonen, «transformering av den postpandemiske byen», diskuterte vi fenomena taktisk urbanisme for å takle krisene i byen, som står overfor pandemien. I sesjon 3 dedikert til «Arkitektur, kunst og berekraft» utveksla vi casestudiar som illustrerer måtar å handtere dette presserande konseptet av berekraft gjennom arkitektur, kunst og design, ein veldig «Bauhaus» type diskusjon. Det siste rundbordet var dedikert til korleis desse sakene kan resultere i praktisk arkitektonisk politikk, nemleg under paraplytemaet arkitekturkvalitet.
Eg vil nemne hovudtalaren vår, Eduardo Souto de Moura, vinnaren av Pritzker Prize 2011, som er ein legendarisk beundrar av Mies Van Rohe. Eduardo Souto de Moura bringa oss tilbake til den tida på ein veldig livleg, men kritisk måte og minnet oss om ikkje å gå for dei enkle og umiddelbare løysingane når vi handterer den noverande krisa. Vi har arbeidd med a offentleggjering som fanga alle desse omsyna, case-studiar etc.
Vi trur at vår konferanse la fram det kaleidoskopiske synet på det nye europeiske Bauhaus, og at det var ein klar demonstrasjon av korleis vi kan diskutere dei mest presserande temaa under dette konseptet. For det visuelle bakteppet av konferansen brukte vi den berømte Triadic Ballet utvikla av Oskar Schlemmer, master of forms på Bauhaus. Me sa at me ønskte å lansere ein ny triadisk ballett med nye polariseringar, nye tema, men den same innsatsen for å bringe venleik til desse urolege tider.
ACE: Gonçalo Canto Moniz, du var involvert i økta dedikert til arkitektur, kunst, berekraft. Kva var dei viktigaste høgdepunkta i denne sesjonen?
Gonçalo Canto Moniz: — Eg ser på det nye Bauhaus som det viktigaste”ekteskapet” for å bringe dette berekraftspørsmålet inn i arkitekturkulturen. Måten det nye Bauhaus presenteres på i denne utfordrande dialogen, på tvers av ulike fagområde, vil vere avgjerande, og det vil vere svært viktig å følgje dei neste trinna. Når det gjeld konferansesesjonen, framheva vi samskaping som det mest interessante, men òg det mest utfordrande problemet for arkitektar og kunstnarar. Dei viktigaste høgdepunkta i denne samskapingsdiskusjonen var typar metodar, definisjon av verktøy og grensa for denne prosessen. Då me prøvde å opne denne dialogen med lokalsamfunna ved å ta opp designproblema, fann me avgrensa kompetanse; På den eine sida har vi den tekniske og vitskaplege kompetansen til arkitektane, på den andre sida har vi kvardagskompetansen til innbyggjarane. Korleis kan me samarbeide? Korleis kan vi setje opp desse effektive samskapingsprosessane for byar og offentlege rom? Eg vil òg framheve Akademiets bidrag til byplanlegging og forsking generelt, ved å tilby eit kritisk perspektiv på byplanlegging, på kva byane gjer, men òg eit veldig realistisk perspektiv når det gjeld høve til å tenkje på byane på ein annan måte.
ACE: Forteljar oss meir om konferansens tittel «Fra Bauhaus til huset vårt».
Jorge Figueira: — Vi lånte tittelen «Fra Bauhaus til huset vårt» frå Tom Wolfes roman for å understreke at historia har sine oppturar og nedturar, og at vi ikkje kan hoppe frå 1919 til vår tid utan å vite kva som gjekk gale i dette århundret av suksessar og fiaskoar. Boka skrive av Tom Wolfe er ein veldig satirisk, veldig ironisk, veldig grusom utsikt over massane av arkitektur. Så då vi lagde denne veldig subtile referansen til Tom Wolfe, ønskte vi å seie at Bauhaus ikkje er eit magisk passord. Den er full av motsetningar, fiaskoar, utskeiingar, inkongruøsitet. Likevel set me stor pris på intelligensen og høvet som tilbys av EU-kommisjonens president for å bringe att ein slik institusjon, som er så meiningsfylt for oss, arkitektar, kunstnarar og designarar. Medan Tom Wolfe var satirisk mot modernismen, ønskjer vi å sjå det nye europeiske Bauhaus som eit teikn på håp og med historisk kunnskap om kva som gjekk gale. Og det som gjekk gale, kan ikkje gjentakast.
Gonçalo Canto Moniz:— Eg ga òg eit hint i presentasjonstittelen,”Fra Bauhaus til vårt offentlege rom”, og framheva ein av dimensjonane som Tom Wolfe brakte i 1981, nemleg ideen om at ein av feila i den moderne byen var mangelen på offentleg rom. Vi må skape noko kjennskap til det urbane rommet, det er ikkje eit abstrakt rom. Det er ikkje berre eit rom for alle, det er vårt offentlege rom. I denne forstand må vi gjenopprette det offentlege rommet. Er dette noko? Ei av dei store utfordringane i den moderne byen. Dei fleste av våre diskusjonar i dette rundbordet handla om å revurdera 1960-talet, då det var ein kritikk av moderniteten generelt, og på ein eller annan måte av Bauhaus. Dette er ein trend i vår moderne kultur; Tenk på dei posisjonane som vart veldig sterkt påpeikt på 1960-talet. Også revurdera rolla til arkitekten som spenner frå den tekniske eksperten til ein kunstnar med ein visjon om byen, til ein meklar mellom samfunn og styresmakter og privat sektor. Sjølvfølgjeleg er det nye europeiske Bauhaus også ein idé om å revurdera Bauhaus. Det handlar ikkje om å gjere det same. Så kanskje det «nye» ordet skapar denne ideen om å gjere noko som tilsvarar det opphavlege Bauhaus, men eg trur EU-kommisjonens standpunkt er veldig klart, seier han..
ACE: Etter di meining, kva er dei viktigaste høva og utfordringane i det nye europeiske Bauhaus-initiativet?
Jorge Figueira: — Høva er store. Vi er svært glade for dette EU-initiativet. Det overraska alle, politikken like mykje som samfunnet. Det var verkeleg ei stor overrasking fordi me, arkitektar, ikkje er vann til å få ei slik interesse frå det høgaste nivået i Europa, ved å setje kultur, arkitektur, kunst og design i sentrum av diskusjonen. Det var ein slags emosjonell reaksjon fordi me alltid lyttar til ting relatert til økonomi, økonomi og teknologi, medan den kulturelle sida av ting på ein eller annan måte er marginal. Ein av dei viktigaste spanande aspekta er kryssinga av disiplinar; Løysinga på økologi og berekraft må inkludere alle borgarar. Og sjølvfølgjeleg må den kulturelle sida av ting, deltaking av kunstnarar, arkitektar og designarar, etc. oppfordrast til å takle desse svært vanskelege problema, ikkje berre teknologi, ikkje berre økonomi. Hovudutfordringa er å unngå å forvandle NEB til ein ny magisk diskurs, ei ny doktrine, med sin eigen teknokratiske sjargong. Vi må unngå denne teknokratiske løysinga. Kritisk tenking er kva Bauhaus meiner på sitt beste — ein kakofoni av idear, diskursar, av eksentriske menneske frå Europa og utover, prøver å skape noko nytt. Og det er det meir enn kaotiske og veldig kreative augneblinken til Bauhaus som interesserer meg og ikkje det som då utviklar seg som ei lære, eller noko som er fast. Så vêr merksam på sjargongen, vêr merksam på doktrinen. Vêr merksam på teknokratiet og la oss gå til den meir kreative og oppfinnsame og frie måten å tenkje på som Bauhaus representerer”.
Gonçalo Canto Moniz: — Det er svært viktig å utvikle initiativer knytte til forsking og praksis. Og sjølvfølgjeleg, det er innan arkitektar, designarar, sosiologar, kunstnarar; Ein dialog som fremjar reflekterande praksis. På akademisk nivå er vi interessert i prosjekter som gjev høve til å setje forsking ut i praksis. På profesjonelt nivå representerer dei eit høve til å ha ein meir reflekterande praksis. For å illustrere dette ønskte ikkje hovudtalaren på OA-konferansen, Eduardo Souto de Moura, å snakke om prosjekta sine, men tilbaud ein reell refleksjon over sin praksis, med påverknad frå Mies Van der Rohe. Tverrfaglegdom representerer eit høve og er ei av utfordringane for å oppnå NEB. Ei av dei permanente utfordringane i vårt samfunn er dialogen med andre område; Sjølv om vi tek sikte på å gjere det, endrast konseptet nokre gonger, metodane endrast, frå område til område. Så for å oppnå NEB, må vi vere opne for dei andre, å lytte og å gjere det saman, det er eit av dei viktigaste spørsmåla i dette programmet, og den andre er å setje i dialog, område som vanlegvis er i motsette sider: Berekraft er alltid sett på som eit miljøproblem, inkludering er alltid sett på som eit sosialt problem, estetikk er noko som berre tilhøyrer kultur. Vi veit at det vil vere sterk økonomisk støtte frå EU-kommisjonen til å revurdera bustader, men kommunane er ikkje førebudd på å møte desse utfordringane og å handtere den økonomiske støtta utan å ha verktøy som retningslinjer og god praksis for å illustrere kva kommunar kan gjere over heile Europa.
Jorge Figueira:"La oss ha desse retningslinjene, utan å eliminere kritisk tenking, og eg trur NEB har høve til å skape eit rammeverk for meir eksperimentelle løysingar i bustader."
ACE: Covid-19-krisa har mangedobla spørsmåla om byplanlegging og klimaspørsmål. I dine augo, korleis vil arkitektar revurdera byar og gjenoppfinne rom?
Gonçalo Canto Moniz: — Arkitekter har ei rolle å spele når det gjeld å eksperimentere og utvikle kritisk tenking. Vanlegvis har vi denne ideen om at vi berre kan gjere god arkitektur, viss vi har gode kundar; Det er ei systemisk endring. Det er ikkje berre arkitektanes oppgåve. COVID 19 utløyste denne systemiske ideen om at ting må endrast. Me kan ikkje gjere ting åleine, me treng utviklarar, me treng kommunar, me treng borgarar med kritisk tenking om korleis ting fungerer. Det er ein pågåande diskusjon om bustadpolitikk. I dag treng vi at huset skal vere meir fleksibelt, og integrere flere aktivitetar som heimearbeid. Det er ikkje ein av aktivitetane som er programmert når vi først tenkjer på kva huset skal vere. Jobbar er allereie i endring, mange har vorte tilsett for å jobbe frå Portugal til Brussel, men er basert i Portugal, så husa deira må tilpassast og ha eit meir ope forhold til utsida, med balkongar eller eksterne område, men òg mellomromma i mellom. Tanken om at det offentlege rommet er eit rom for intens bruk, ikkje berre for fritid, men òg for å gå gjennom for å få tilgang til offentlege fasilitetar som illustrert av den 15 minuttar lange byen der alt er nær handa, slik at vi kan få ein meir intens bruk av offentleg plass og mindre bruk av bil eller offentleg transport. Regjeringar, arkitektar, planleggarar og borgarar må vere saman for å revurdera måten vi ønskjer å redesigne våre byar. Dette vil vere den store utfordringa å skape strukturane for å gjere ting saman — ei utfordring, ikkje berre for arkitektar, òg for kommunar, og òg for innbyggjarane som må vere førebudde og ha verktøya til å bidra til diskusjonen — noko som ikkje alltid er veldig lett på grunn av mangel på tid eller kritisk kapasitet. Likevel har vi eit samfunn som er godt utdanna og ønskjer å spele ei rolle i beslutningsprosessane, så la oss nytte samband meden til denne systemendringa til å gjere ting annleis.
Jorge Figueira:— Vel, somme ting vil halde fram med å vere dei same fordi menneskets natur er den same. Vi vil prøve å vera så normale som vi kan vera, som vi var før pandemien. Me må vere forsiktige fordi det 20. århundre viste oss at når vi er for messianske, for frivillige eller for radikale, kan dette føre oss til nokre katastrofar. Før pandemien var arkitektanes rolle å byggje ikoniske strukturar og bygningar; Det har no endra seg. Det var allereie under alvorleg kritikk, men med pandemien vert arkitektar no oppfordra til å få ein meir politisk og strukturell intervensjon i byen. Og det betyr kanskje det vi kan kalle ein renessanse for europeismen. Den viktigaste endringa no er at europeismen har vorte ein nyfødd disiplin, fordi me snakkar om ikkje å pynta, men å overleva. Vi må gjennomføre ikkje berre tilfeldige omstillingar av gatene, men verkeleg takle pandemikrisa med støtte frå politikarar og alle borgarar som må ha ei ny rolle i vårt samfunn.
ACE: Kva er din definisjon av kvalitet i det bygde miljøet?
Jorge Figueira: — I Portugal har me eigentleg ikkje tradisjon for å snakke kvalitetsmessig, fordi me ikkje ser arkitektur som eit produkt. Produkta har kvalitetar, som du vil seia det for å kvalifisere ein TV eller eit kjøleskap. Vi ser arkitektur, med ein viss kulturell arroganse må eg innrømma, som eit kunstverk. La oss sjå om vi kan gjere det. Men det viktigaste eg vil sjå i ein bygning er intelligent bruk av former og ressursar. Og også sensualiteten, venleiken eller estetikken til desse formene og ressursane. Eg vil sjå intelligens, sexiness og rasjonalitet. Inkludering, rasjonaliteten til å bringe folk saman og ikkje dele dei. Kvalitet i det bygde miljøet er noko som varer og kan passera kriteria for det flyktige. Eg er litt kritisk til desse taktiske modus operandi av europeismen fordi eg ikkje veit om dei vil vare, om dei vil vere noko meir enn eit kort måleri på gata. Min foreløpige definisjon av kvalitet i arkitektur? Å ha ei forventing om at tinga vil vare, at dei er laga på ein intelligent og fornuftig måte”.
Gonçalo Canto Moniz: — Då vi diskuterte NEB under konferansen eller på URBiNAT, var interessa vår meir fokusert på prosessen enn på resultata. Sjølvfølgjeleg er dei endelege resultata det som vil vare, og det som vil bli brukt av folket, men vi er òg veldig interessert i måten ting gjerast på. Praksisen med arkitektur utviklar seg og har å gjere med mange aktørar. Måten vi dialogar og engasjerer oss med kvarandre i noko som vi alle trur vil forandra rommet, er òg ein demonstrasjon av kvalitet. Så på den eine sida er prosessen med å gjere/praktisere noko vi prøver å undervise i arkitektoniske skular, og det er eit viktig spørsmål om kvalitet, og på den andre sida går vi etter dei tinga som er bygget eller implementert og prøver å forstå kva innverknad dei har på livskvaliteten til menneske. Og det trur eg arkitektar og institusjonar er meir og meir medvitne på, ved å prøve å forstå korleis folk brukar rommet og om eit inngrep har vore positivt”.
ACE: Korleis ser du at bygningane dine blir eldre?
Gonçalo Canto Moniz: — I URBiNAT prøver vi å byggja med naturen. I det offentlege rom er naturen eit viktig materiale for å organisere rommet og skape høve for å ta opp miljøspørsmål, samt ein meir vennleg bruk av plass. Så i URBiNAT-prosjektet har dei naturbaserte løysingane fokus på materialet — ikkje berre som eit mål, men òg som eit middel. Men sjølvfølgjeleg handlar det òg om korleis folk oppfattar materiala og korleis dei samhandlar med dei. Det er òg ei endring i måten å tenkje materialitet på. Då vi bygde offentlege rom på 1990-talet, brukte vi svært sofistikerte materiale (med kvalitetsstein, stål, glas). Me prøvde å bringe noko av høg kvalitet til det offentlege rom. Det er no ei forandring. I dag prøver vi å jobba med flere råvarer, ikkje berre av økonomiske og miljømessige grunnar, men også for å gje eit menneskeleg og naturleg preg på materialet. Me utviklar materiale som òg gjev høve for «bygd med naturen». Til dømes, når vi byggjer ein vegg for å løyse ein skilnad mellom to plattformer, kan desse veggane byggjast ikkje berre som ei støtte, men òg som eit høve til å skape litt vegetasjon. Det er ein annan måte å tenkje på materiale og deira evne til å skapa rom og vende, for å utfordra den teknologiske løysinga. I tillegg til ei teknologisk løysing, kan det også vera eit sosialt høve.
Jorge Figueira:— Denne materialendringa kan gje eit nytt paradigme til det bygde miljøet. Viss betong var nøkkelmaterialet i det 20. århundre, kan tre vera det 21. århundre. Det er vanskeleg for meg å erkjenne og forstå korleis store byar, til dømes i Sør-Afrika eller Sør-Amerika, kan forlata betong og stål. Eg vil takle dette problemet med litt kritisk tenking, fordi ideen om at bambus vil vere løysinga på våre problemer i Sentral-Europa eller i Sao Paulo i Brasil er ganske delirious. Sjølvfølgjeleg må det vere nokre endringar i materiala, men me må vere forsiktige med desse nye trendane. Det finst ikkje noko «uskyldig» materiale som ikkje har noka kommersiell interesse. Sjølvfølgjeleg må det skje nokre endringar, og kanskje vil dette bringe oss mot ein ny arkitektur og eit nytt offentleg rom.
ACE: Kva er etter di meining relevansen av arkitekturpolitikk? Kva er dine forventingar på europeisk nivå når det gjeld å støtte profesjonell praksis og sikre kvaliteten på det bygde miljøet?
Jorge Figueira: — Vi svingar. Det har vore ein stadig veksande politikk, som har teke makta frå arkitektane, avgrensa arkitektane til bygningens form og volum, og deretter vil ingeniørane og interiørarkitektane ta over. Dette var trenden før pandemien. Eg håpar at arkitektar, med den sosiale dimensjonen dei bringar, vil ha høve til å få fornya tilstedeværelse og makt. Vi har lært våre leksjonar. Viss arkitekten er nokre som berre gjer ikoniske, barokke og svært høgteknologiske bygningar, vil han bli kopla frå folket. Kanskje denne nye beskjedeining og denne nye nærleik til sosiale spørsmål, som vi alle alltid hadde, men var i bakgrunnen, har no flytta til forgrunnen. Kanskje vil dei leie an i arbeidet med å skape retningslinjer og politikk der arkitektur og ny urbanisme vil bli prioritert, seier han.
Gonçalo Canto Moniz: — Vi må skape eit nært tilhøve til dei som òg praktiserer denne politikken, til dømes til kommunane. Mykje arbeid er allereie gjort, til dømes måten vi styrer byane våre på eller måten teknikarane som blir bede om å designe den europeiske regenereringsprosessen, må forbetrast, ikkje berre når det gjeld byråkrati, det er nokre gonger ei utfordring når det gjeld å utvikle den arkitektoniske prosessen, men òg på den måten arkitektar er involvert, til dømes i deltakande prosessar leia av kommunane.
ACE: Som førsteamanuensis ved Institutt for arkitektur ved Fakultet for naturvitskap og teknologi University of Coimbra kva er trendane du ser i den nye generasjonen av arkitektar? Kva er ditt råd til unge arkitektar?
Jorge Figueira: — Mitt viktigaste råd er å ikkje gje opp arkitekturen. Eg trur ikkje arkitekturen har alle løysingane, men representerer ein veg vidare?. Det er grunnleggjande å lære historia å forstå dei viktigaste faktorane som førte til denne situasjonen. For å få denne kritiske tenkinga i forkant, må vi lære, eller på ein eller annan måte freiste å utvikle seg i våre studentar, evna til å vere kritisk til situasjonen. Arkitektur kan framleis vera ein måte å gripe inn bort frå ein visjon av verd. Sjølvfølgjeleg er alle yrke viktige. Det er kanskje andre yrke som er viktigare i dag enn arkitektar som legar, etc. Men vi er midt i ting. Arkitektur kan få ny betydning. Akkurat som vi ikkje kan førestille oss ei verd utan poesi, venleik eller kjenslevare, kan vi heller ikkje førestille oss ei verd utan former, utan historie. Det er resulterande former for arkitektur som utfører måten me lever og er framleis noko å streva etter. Mine to viktigaste råd er: Vêr kritisk, og kos deg framleis med arkitektur!”
Gonçalo Canto Moniz: — Det fine med arkitektstudentar er at dei alltid gjev råd til professorane og institusjonen. Til dømes oppretta studentane ved Universitetet i Coimbra eit program “Há Baixa”, eit parallelt læringsprogram, på ein svært aktiv måte, der dei tilbaud sine tenester for å skape arrangementer i det offentlege rom med arkitektonisk infrastruktur og å renovere hus for personar med økonomiske behov. Dei inviterte nokre lærarar til å støtte dei og viste fram kva som må forbetrast med desse læringsprosessane. Det er ein verkeleg engasjert generasjon, med ei aktivistisk tilnærming. Det er ganske positivt å sjå dette, og mitt råd ville vere å halde denne kritiske tenkinga i live og/eller å nære den! Grunnlaget for denne kritiske tenkinga er at me må lære av fortida for å handle i framtida. Så eg trur at skulane som har ei veldig sterk teknologisk tilnærming, kan miste denne kapasiteten til å utvikle kritisk tenking. Kritisk tenking er nøkkelen, når arkitektoniske studentar har kapasitet til å utfordre oss med ulike idear og ulike pedagogiske forslag. Sjå på fortida og opne augene for verd, for høva for å fungere som arkitekt er veldig store!”
Sjå European Conference on Architectural Policies «From Bauhaus to the New House» på YouTube.
Om
Jorge Figueira er arkitekt, førsteamanuensis ved Institutt for arkitektur og forskar ved Senter for samfunnsfag ved Universitetet i Coimbra. Han er òg medlem av National Council of the Order of Architects of Portugal. Les meir her.
Hotell i nærleiken av Gonçalo Canto Moniz er arkitekt og førsteamanuensis ved Institutt for arkitektur og forskar ved Senter for samfunnsfag ved Universitetet i Coimbra. Les meir her.
Fokus på URBINAT med Gonçalo Canto Moniz
— I URBiNAT er vi eit team av fagfolk og akademikarar beståande av 28 partnarar med ulik bakgrunn og kompetanse, som jobbar saman for å løyse berekraftstemaet med naturbaserte løysingar. Koordinert av Senter for samfunnsfag ved Universitetet i Coimbra, gjev dette prosjektet eit høve til å utvikle ein kritisk refleksjon over korleis naturbaserte løysingar vert adressert for urban regenerering av offentlege rom. Det var viktig å bringe ein sosial dimensjon, med bidrag frå arkitektar, til desse miljøutlysingane for prosjekter frå EU-kommisjonen, innanfor ramma av Horisont 2020-programmet, er det to hovudmål: — Å opptre i bustadsosiale nabolag. Ifølgje moderne bustadplanlegging skapar dette framleis ei utfordring for byane i dag, fordi dei fleste av desse nabolaga ikkje er integrert i byens struktur. Vi identifiserte flere av desse nabolaga, i forskjellige europeiske byar, som deler dei same vanskelegheitene med å tilhøyre byen — ikkje berre den fysiske strukturen, men òg den sosiale strukturen; — Å drøfte naturbaserte løysingar. For oss byggjer me ikkje byen med spesifikke løysingar. Vi byggjer byen med integrering av løysingar som skapar ideen om eit rom. Så vi foreslo denne sunne korridorideen som ei klyngje av integrerte løysingar. Dei er identifiserte og co-designet av innbyggjarane. På URBiNAT utviklar vi ein annan måte å handla på i forhold til regenerering av byane. Det er svært viktig å skapa ein dialog mellom dei politiske strategiane for territoriet og innbyggjaranes visjon for lokalsamfunnet. Borgarnes behov er borgarnes draumar.
ACE: Korleis sikrar de denne dialogen?
— Det er den største utfordringa i prosjektet. Vi arbeider på tre nivåer:
—ved å organisere offentlege arrangementer og aktivitetar som skapar eigarskap? av prosjektet i heile regionen.
—ved hjelp av ein workshop metodikk der vi jobbar med små grupper av frivillige som er representative for samfunnet. På dette nivået prøver me å utvikla ein meir interaktiv prosess for å samdesigne løysingar.
—ved å utvikle ei gatetilstedeværelse for å sikre eit nivå av nærleik til innbyggjarane. Det er òg eit høve til å lytta til samfunnet. Vi treng å gå frå den eine gruppa til den andre flere gonger; Dette er ein viktig faktor for å lykkast. Dessutan opprettar vi òg eit rådgivande organ for interessentane, eit utval av representantar for dei ulike gruppene, inkludert politikarar, for å fremje dialog og ein kollektiv beslutningsprosess. Vi lærer også av samfunnsvitskaplege verktøy, der vi kan skape rom for dialog og ein kreativ prosess. Det er ikkje lett, og det vi lærer er at det er forskjellig frå by til by over heile Europa, fordi vi jobbar i sju forskjellige byar, så vi kan ikkje lage ein metodikk som vil bli strengt implementert av kvar av byane. Vi treng berre å innlemme det i samsvar med den lokale kulturen for å gjere ting. Det er òg svært viktig at denne prosessen er svært fleksibel og tilpasningsdyktig til den lokale kulturen.
ACE: Korleis måler de feedback?
— Vi har eigne indikatorar og eigne måtar å måla tilfredsheit/engasjement på. Det er alltid borgarar som kjem til ein verkstad, men dei kjem ikkje til det neste, men det er borgarar som held sitt engasjement langs heile prosessen, og det er eit svært viktig teikn. Me forventar ikkje ein veldig høg deltaking, men me forventar ein veldig engasjert deltaking. Vi gjennomfører òg intervjuar med nokre borgarar for å forstå kva som fungerer bra og kva som kan endrast. Det er svært viktig å revurdera prosjektet og planleggje aktivitetane på nytt i samsvar med tilbakemeldingane frå dei. Taktiske, urbanistiske tilnærmingar er svært viktige for å skape ei kjensle av engasjement fordi du ser ting som skjer, det er handgripeleg. Vi har to grupper av borgarar, tre byar som startar i første augneblink (front-runner byar) og ei anna gruppe som startar litt seinare (etter byar). Det vi lærer er at vi umiddelbart må starte med veldig konkrete handlingar slik at folk engasjerer seg ved å gjere, og ikkje berre ved diskusjon.
Informasjon om URBiNAT
UrbiNAT fokuserer på regenerering og integrering av underserved bydelar. Prosjektintervensjonar fokuserer på offentlege rom og samskaping, med borgarar, av nye sosiale og naturbaserte relasjonar innanfor og mellom ulike nabolag.
16. og 17. juni 2022 arrangerer det H2020-finansierte URBiNAT-prosjektet ein internasjonal konferanse i Milano om potensialet for naturbaserte løysingar for å skape meir inkluderande byfornying. For å delta, sjå detaljar om Call for Abstracts og registreringsskjema på URBiNAT-nettsida: https://urbinat.eu/conference-2022/
